تقدم اخلاق بر قدرت در حکومت علوی
ابن ابی الحدید (در جلد دهم شرح نهج البلاغة از صفحهٔ۲۱۲ تا ۲۶۰) مطالبی را در مورد سیاست علوی بیان کرده است. که به مناسبت میلاد مسعود آن امام بزرگ، برداشتی مختصر از آن مطالب ارائه می‌شود:
او معتقد است مولا (علیه السلام) به تأسی از سیرهٔ سیاسی نبوی هیچ‌گاه برای پیشبرد مقاصد و اهداف بلند خود حاضر نبود اصول خدشه ناپذیر دینی و اخلاقی را زیرپا بگذارد.
برای او حتی در جنگ پیروزی بر دشمن به هر وسیله و از هر راه مهم نبود، او اخلاق انسانی و موازین دینی را اصل قرار می‌داد و لذا ابتدا به نبرد نمی کرد و ....
مولا برای تثبیت حکومتش حاضر به مماشات ظاهری و موقت هم با معاویه نشد. او با اینکه می‌دانست طلحه و زبیر اگر از مدینه خارج شوند به توطئه می‌پردازند، مانع خروج آن دو نفر نشد....
علی مثل کسانی نبود که بگوید برای اصلاح امور اگر یک سوم امت هم کشته شوند، اشکالی ندارد.
در قاموس سیاست اخلاق محور علی (علیه السلام) ظلم و زور، دروغ و دورویی، غدر و فریب و خیانت و پیمان‌شکنی، به منظور تثبیت قدرت جایی نداشت.
آری این است معنای تقوی در عرصهٔ قدرت و حکومت
محمد عندلیب همدانی
شب سیزدهم رجب ۱۴۴۳
