الإیمانُ هُوَ مَعرِفَةُ بِالقَلبِ وَ اِقرارُ بالِلسّانِ وَ عَملَ بِالاَرکانِ؛

ایمان عبارت است از: شناخت قلبی، اقرار و اعتراف زبانی و عمل با اعضا و جوارح.

تحف العقول، ص ۴۲۲

ایمان بدون معرفت و شناخت معنی ندارد ، معرفت به خدای زیبا، اسماء حسنای او، آیات و نشانه های زیبای او ، و....

این معرفت است که عقیده ساز است و به اقرار زبانی و عمل ما روح و جهت می دهد.

معرفت و شناخت هم از راه تفکر و تعقل به دست می آید و رشد می یابد و هم از راه تعلم و هم از طریق تهذیب نفس و عبادت ، و این هر سه مکمل یکدیگرند.