حکمت علوی (3)
« الْآدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَهٌ »
حکمت پنجم نهج البلاغة
ادب انسانی در گفتار و رفتار بسان لباسی فاخر و زینتی همواره نو و کهنه ناشدنی است.
ادب زینتی است برای همه، چه زن، چه مرد، چه‌کوچک، چه بزرگ ونسبت به همه در هر زمان و هرمکان، چه موافق، چه مخالف.
معیار روابط زیبا و صحیح خانوادگی و اجتماعی ادب است و از آن جمله تحمل نظر مخالف و نیز رفق و مدارا
ادب نقد آراء مخالف ، یعنی کوشش در فهم سخن او، انصاف در داوری و پرهیز از خشونت و طعنه و کنایه
از خدا خواهیم توفیق ادب
بی ادب محروم ماند از فیض رب
