عکس فوق مربوط است به یکی از ستارگان درخشان حکمت و فقاهت که نامش کمتر برده می شود و نسل های کنونی اطلاعی از حالات او ندارند، مجتهد پرهیزکار و عالم متعهد مرحوم حاج آقا محمد فیاض رضوان الله علیه، آن بزرگوار سمت استادی بر پدرم داشت و از محضر او فلسفه آموخته بود، پس چه بهتر شرح‌حال استاد را از قلم شاگردش نقل کنیم:

مدرس و محقق و حکیم و فقیه جلیل مرحوم حاج‌آقا محمد فیاض، در سال ۱۲۶۱ هجری شمسی در همدان به دنیا آمد و تحصیلات خود را در همدان آغاز و در اصفهان ادامه داد و آنگاه برای تکمیل دانش به نجف اشرف مهاجرت کرد و حدود ده سال در آن حوزه علمیه از محضر بزرگانی مثل: آخوند خراسانی، سید محمد کاظم یزدی صاحب عروه، شیخ عبدالله مازندرانی، و محمد علی امامی خوانساری بهره ها برد و از برخی از این اعاظم اجازه اجتهاد گرفت.

او پس از نیل به درجات عالیه علمی به همدان بازگشت و در مدرسه ی کوچک (شاملو) {که اکنون جزء میدان اصلی شهر شده است} به تدریس فقه و حکمت اشتغال داشت، و در مسجد نظربیک و آنگاه مسجد کبابیان اقامه ی جماعت کرد و پس از اقامه ی فریضه به ارشاد خلق می پرداخت، منبر او بسیارجالب و مورد استفاده عموم بالاخص جوانان بود.

او با همان مقام علمی بلند سالها در دبیرستان نصرت برای جوانان تدریس داشت، و آنگاه به تهران مهاجرت کرد و در دانشکده معقول و منقول با مدرک دکتری به تدریس مشغول شد. نظر ایشان این بود که برای هدایت نسل جوان باید از دبیرستان و دانشگاه استفاده کرد.

استاد طبع شعری نیکو داشت و از سروده های او که از خودش شنیدم، این شعر در وصف حضرت بقیة الله الاعظم ارواحنا فداه است:

گلشن فردوس سر کوی توست

نخله ی طوبی قد دلجوی توست

تابش خورشید و فروغ قمر

پرتوی از روشنی روی توست

خیل حوادث همه جا تاخته

مرکز آسایش ما کوی توست

دل شده دیوانه ی عشقت ولی

بسته ی در حلقه ی گیسوی توست

آب حیاتی که حکایت کنند

وصف لب لعل سخنگوی توست

گر تو نداری نظری سوی من

دیده ی فیاض همه سوی توست