ربَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ يَنْفَعُهُ

« بسا دانشمندی که نادانی وی، اورا از پای درآورد و دانش او همراه اوست ولی سودی به او نمی رساند» حکمت ۱۰۴ نهج البلاغة

? نکته ها:

✔️ علمی که ذاتا نفعی دنیوی یا اخروی دارد ، زمینه خروج آدمی را از نادانی و‌ جهالت فراهم می کند نه هر آن چه نام دانش داشته باشد ولی نه دنیا را زیبا می کند و نه آخرت را.( علم‌ نافع)

✔️ پس از آماده شدن زمینه ،شرط اساسی خروج از جهل، بهره برداری و سود بردن توست از آن علم نافع(انتفاع از علم نافع)

✔️آنچه مانع از انتفاع به علم نافع است، خودخواهی،خودبینی، خودمحوری، بی تعهد بودن نسبت به امانت علم و گفتار و رفتار غیر حکیمانه و غیرعقلانی است، و اینها همه در واژه ی جهل جمعند، و جهل این عالم موجب زیان و خسران او خواهد بود

( برداشتن موانع تأثیر علم نافع)